سلام بهار خانم عزیز

تعهد کاری شما، قابل ستایشه. با این حساب، دیگه نباید ذهنت رو مشغولِ این کنی که چرا فلانی، کارش رو با تعهد کمتری انجام میده و دریافتی بیشتری داره و ... . شمای نوعی اگر بنوبۀ خودت، بهترین باشی - کمتر یا بیشتر - فیدبکش رو خواهی گرفت؛ دیگران هم، هرچه بکارند - کمتر یا بیشتر - برداشت خواهند کرد .

متشکرم از محبت شما و نگارش صمیمی و دلنشینت .

تندرست باشی .

سلام جناب خادم بزرگوار

دقیقا حق با شماست ،

هرکسی آن دِرَوَد عاقبت کار که کشت ...

ممنونم از لطفتون

سلام به همراه با وفای " روزگار ما "

باعث مسرته که از این پُست قدیمی هم خوشت اومده، بهار جان .

اما در مورد سؤالی کردی ...
... من نظر خودم رو می‌گم :
... فکر نمی‌کنم این‌قبیل‌مقایسه‌ها، سازنده باشه! اصلاح و پیشرفتی هم ایجاد نمی‌کنه! حتی این خودخوری‌ها، باعث تغییری هم نمی‌شه! یه اصلی که بطور تجربی و حرفه‌ای بهش معتقدم اینه که اگر هر جزء از یک سیستم، به نوبۀ خودش - و صرف نظر از اینکه سایر اجزای اون سیستم، چه می‌کنن و چرا می‌کنن و چرا نمی‌کنن و ... - سعی کنه بهترینی رو که می‌تونه و از دستش برمیاد رو، انجام بده، حاصل، پیشرفت خودش و احتمالاً حرکت رو به جلوی اون سیستم خواهد بود (دستکم باندازۀ همون یک نفر، روی پیشرفت اون سیستم، اثر مثبت می‌ذاره و این، ارزشمنده؛ حتی اگر قدر ندونن)؛ منظورم اینه که هیچ دلیلی نداره که شما خودت رو مقایسه کنی با شخص دیگه‌ای؛ این مقایسه‌ها - همونطور که خود شمام گفتی - فقط انگیزه رو از بین می‌بَره و شما رو دچار انفعال و روزمرگی و معضلِ " همرنگ جماعت‌شدن " می‌کنه؛ اگه بخوام از نگاه یه مدیر، به موضوع نگاه بکنم، حداقل فایدۀ حُسنِ تعهدی که شما داری، اینه که :
- منِ مدیر شما رو به راحتی از دست نخواهم داد (ممکنه ظاهراً نشون ندم؛ اما در درون، این حسِ وابستگی رو به کار و عملکردِ شما دارم) ؛
- (ممکنه پرداختی به شما - به واسطه پایین‌تر بودن جایگاه سازمانی، تجربه و یا غیره - کمتر باشه از اون نیروی ناکارآمدی باشه که دریافتیِ یبیشتری داره، ولی) جای پای شما - طبعاً - توی سازمان من محکم‌تره (امنیت شغلی بیشتر) ؛
- احتمالاً - و بشرط رعایتِ سایر شروطی مثل: حُسن تعامل، سازگای، صبوری، منطق، مسئولیت‌پذیری، حُسن اخلاق و غیره - حرف شما - حداقل در سطح جایگاه سازمانی‌تون - بیشتر خریدار داره پیشِ من (اعتماد و اطمینان بیشتر) ؛
- منِ کارفرما برای راضی‌نگه‌داشتنِ شما - از نظر مسائل مالی و کم و کیفِ پرداخت‌ها - بیشتر دقت می‌کنم تا یه‌موقع ترک کار نکنی (امنیت مالی بیشتر) ؛
- منوط به نشون‌دادنِ سایر شایستگی‌ها و توانمندی‌ها، یکی از اولویت‌های من خواهی بود برای تصدیِ سِمَت‌های بالاتر ؛
- ...
البته اون‌چه در بالا عرض کردم، بسته به دولتی، یا خصوصی‌بودنِ سازمانی که شما باهاش همکاری می‌کنی و ماهیت اون سازمان، شرایط اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی و غیره، تا حدی متفاوته. ضمناً لازمۀ اینکه بتونی نکات فوق رو رعایت کنی، اینه که شمای نوعی، تلاش کنی و روی خودت کار کنی تا به " خودانگیختگی " و توانایی " خودمدیریتی " برسی (که البته زمان‌بَره). یعنی: - مثلاً - لازم نباشه که کسی بالای سر شما بایسته، تاوظایفت رو بخوبی انجام بدی؛ یا ... خیلی نیاز و وابستگی روانی، به تعریف و تمجید و تشویق نداشته باشی؛ و غیره (سخته! نه ؟!) .

صد البته اونقدر توی این مملکت کار کردم که یادم باشه اینجا ایرانه و معیار، شایستگی‌ها نیست ...
... و چه‌بسا در بسیاری از اوقات، این شایستگی‌ها سبب شر و درد سر می‌شن !...
... ولی مطمئن باش - اگر اون تعهدی که می‌گی داری رو، کارفرما و اطرافیان هم تصدیق بکنن و یک دلسوزی واقعی باشه ... آن‌چه از دل برآید، لاجَرَم بر دل نشیند! اینی که عرض می‌کنم " افاضات " و " تئوری " نیست - که اساساً این دو، با مزاج من ابداً سازگار نیست(!) - بلکه تجربۀ ناچیزیه که من توی این ده سالی که از ورودم به بازار کار می‌گذره، تقریباً توی تک‌تک سازمان‌هایی که باهاشون همکاری کردم، بعینه دنبال کردم و تجربه کردم ... مثلاً تجربه کردم این رو که 3 - 4 مدیر عاملِ مختلف از سه - چهار شرکتِ خصوصیِ مختلف - که هیچ خط و ارتباطی هم با هم نداشتن - بهت بگن: " فلانی! طوری که شما برای ما کار کردین، برادرم هم برای من کار نکرد " ... البته بی‌انصافی‌ها و قدرناشناسی‌ها و خودزرنگ‌پنداری‌ها، همیشه بوده و هست و خواهد بود و این، برخواسته از اِشکالات نهادینه‌شده در فرهنگ جمعۀ ایرانیست (نیش عقرب، نه از رَهِ کینه است ...) - منم موقعی که جوون بودم(!)، توی چند تا از پُست‌‌هام، به مصادیقِ این بی‌انصافی‌ها اشاره کردم ... اما الان دیگه سِر و بی‌تفاوت شدم نسبت به خیلی از دغدغه‌هایی که چند سال قبل داشتم، چرا که الان، دغدغه‌های خیلی بزرگتری دارم و اون وقایع، دغدغۀ فعلیِ من نیست! - .

شبت؛ بخیر و آرامش .

سلام روزتون بخیر و شادی ان شاءاله
خیلی ممنونم جناب خادم بابت وقتی که گذاشتین و توضیحاتی که دادین 
اون چیزی که فرمودین راجعبه اینکه کسی بالا سرم باشه که کار انجام بدم یا نه ! من به شخصه اینجوری ام که کارمو انجام میدم چه کسی باشه چه نباشه چون کاره و باید انجام بشه و روال عادی اون شرکت یا سازمانه . اگر انجام نشه ضررش ابتدا متوجه خودم میشه چون کارم بیشتر میشه پس خوبه که هر چیزی سرجای خودش و به وقت خودش انجام بشه ...
من با تمام حرفهایی که گفتین موافقم و خداروشکر خداروشکر تمام گفته های شما در مورد کارفرما نسبت به خودم رو به عینه میبینم ازجمله : حس احترام ، امنیت شغلی و مهمتر از همه حس اعتماد ..
بازم ممنونم از شما جناب خادم بزرگوار
و ببخشید به خاطر اینکه من زیاد نمیتونم مثل شما خوب بنویسم

تولدت مبارک خواهرم...

سلام عزیزم 

ممنونم خواهری

سلام بهار عزیز

ممنونم از اینکه " روزگار ما " رو توی پیوندهای وبلاگت قرار دادی .

راستش ...
توی تبادل لینک، خیلی سخت‌گیرم ...
... اما وقتی وبلاگ‌های صمیمی و دلنشینی مثل وبلاگ شما رو می‌بینم، ترجیح می‌دم به فهرست لینک‌های " روزگار ما " اضافه‌شون کنم .

شادکام و کامیاب باشی، دوست من .

 سلام جناب خادم 

ممنونم خیلی لطف کردین ... 

خوشحال شدم 

سلام .....
خیلی زیبا بود ...

سلام 

ممنون که گوش دادین...

سلام اقای خادم..خوشحالم اینجا میبینمتون..امید دارم همیشه سالم و شاد و موفق بایشن دوست گرامی

سلام بهار عزیز

از اونجا که هر دیدی، بازدیدی داره، خودم رو موظف دونستم که به وبلاگت سری بزنم .

بخشی از متن ترانه‌ای که نوشتی رو خوندم ...
چه نکات زیبا و کاربردی و امیدبخشی .

راستی ...
اسم یکی از همراهان قدیمی " روزگار ما " ، جنوب عزیز رو هم زیر یکی از پست‌هات دیدم که از طریق به ایشون هم سلام می‌کنم و آرزوی تندرستی .

امیدوار و پیشرو بودنت رو آرزومندم .

سلام آقای خادم

ممنونم که سرزدین خودم این ترانه رو دوس دارم خیلی انرژی مثبت میده.اگه تونستید گوش بدین حتما.سلام جنوبم میرسونم. ..باعث افتخارا که تشریف اوردین...سپاس ازشما